Wat zit er achter de spiegel?
Het moest er ooit van komen, na 20 jaar aarzelen toch de grote stap gezet: onderwaterfotografie. Begin de jaren '90 heb ik een tweetal jaar redelijk intensief gedoken, niet alleen in de Blaarmeersen in Gent of het Grevelingenmeer, maar ook op wrakken en in grotten. Maar het werd te duur, mijn derdehands materiaal begaf het en ik moest stoppen wegens geldgebrek. Daarnaast vond ik het het jammer dat ik geen foto's kon maken. Een poging met een wegwerptoestel draaide faliekant af (een druppel in de behuizing bleek eenmaal boven een luchtbel te zijn).
Jaren later wou ik de draad oppikken, maar mijn eisen naar beeldkwaliteit waren intussen zo hoog dat het schier onbetaalbaar werd. Maar goed, een kleine midlife-crisis kan helpen, geen Harley voor mij, maar wel een Seacam. Om te beginnen een eenvoudig duikpak, een bril en snorkel gekocht en aan het werk. Na wat initiële testen in wat poelen in de buurt bleek dat het onderwater fotograferen aan alle verwachtingen voldeed. Het is onder die waterspiegel prachtig, ander licht, feeërieker ook, zeer stil, je hoort enkel je adem. Het is er ook troebel, wolken van stof blijven dagen hangen, het is er donker, je kan er niet ademen... De bluts met de buil.
Dat neemt niet weg de de techniek in sé hetzelfde is, scherptediepte en sluitertijd doen er hetzelfde, compositie blijft belangrijk. Door het troebele water moet je erg dichtbij komen en liefst met een groothoeklens. Adem je in, dan ga je naar boven, adem je uit, dan ga je naar beneden. Ademtechniek is dus cruciaal, maar de reflexen waren er gelukkig nog na twee decennia. Niks opwoelen, op tijd stoppen ook (als je net voor je iets ziet terwijl je aan het zwemmen bent, ben je er voorbij en mag je het vergeten)... Allemaal dingen die ik me nog eigen moet maken. Gelukkig zijn er de eerste resultaten, na een paar weken oefenen moet ik toegeven dat ik niet geheel ontevreden ben. Zeker omdat ik enkel een snorkel heb en geen perslucht. Wordt ongetwijfeld vervolgd, want dit smaakt naar meer!
De eerste keer met het onderwaterhuis (Seacam voor D700), nog even zoeken waar alle knopjes zitten
Deze kamsalamander was zo vriendelijk om in een duinmeertje voor mijn lens te komen zwemmen, redelijk indrukwekkend stoer van dit beest, zeker als je weet dat de diameter van dat het frontglas 30 centimeter is.
Als je maar traag genoeg nadert, blijven de dieren opmerkelijk goed zitten, zo ook deze rugstreeppad in de Westhoek. Uiteraard zijn deze beelden gemaakt met vriendelijke toestemming van Johan Lamaire, boswachter van het Agentschap Natuur en Bos.
Het enige èchte kikvorsperspectief, in een poeltje van 80 cm diep met waterranonkels.
Rollin bekijkt zijn eerste visjes.
Een schooltje blankvoorn dat vluchtte voor dat zwarte monster kwam braaf terug toen ik een tiental minuutjes onbeweeglijk was blijven liggen.
Paletje van plompbladeren.