Een tijdje geleden kocht ik een lensje om erg kleine beestjes mee te fotograferen. Het gebruik ervan is echter niet simpel. Een beweging van een tiende van een millimeter en je compositie is eraan.Je haalt dat objectief dus niet even uit je fototas als je een mier ziet voorbijwandelen. Uiteindelijk geraakte mijn Zeiss Luminar 40 mm wat in de vergetelheid, achteraan in een lade onder een laagje stof.

Tijdens een cursus vorig jaar in de herfst toonde zich een deelnemer erg geïnteresseerd in extreme macro. Geen foto's van muggen, maar kopjes van muggen, dat soort dingen. Ik beweerde dat het me een weekje zou kosten om topresultaten te halen. Ik moest gewoon eens een paar dagen na elkaar daarmee kunnen bezig zijn, en deze week was het dan zo ver. De verbouwing achter de rug, de feestdagen gepasseerd, en een paar dagen recuperatieverlof van 2010 waren voldoende om er eens in te vliegen. 

Het eerste slachtoffer was een Veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje, een probleemexoot die de inheemse lieveheersbeestjes opeet. De ideale kandidaat. Niet te klein, kleurrijk en vooral, hij mocht (moest) dood. De camera mag niet bewegen, maar het dier in kwestie ook niet. Ik wou met name een techniek toepassen die focus-stacking heet. Ik leg zo meteen uit wat dit is.

Maar, dit had ik al eerder gedaan, en ik vond het niet voldoende. Ik wou alles scherp. Wat je dan moet doen is enkele beelden maken, maar telkens op een andere plaats scherpgesteld. Al die beelden voeg je dan samen met een speciaal daarvoor ontwikkeld programaatje en dan heb je direct een heel ander resultaat.

Veeel indrukwekkender. In dit geval waren 17 beelden nodig om de kop helemaal scherp te krijgen, alsook een flinke reiniging van de sensor. Voor dit beeld heb ik het gratis CombineZM geprobeerd. Dat werkt erg goed op voorwaarde dat er niet teveel poten en antennes alle kanten uitsteken.

Ik was erg blij met het resultaat en postte het op Facebook. Nicoliene, de vrouw van collega Lars, vond het geen slechte foto, maar vroeg me een gele weidemier te fotograferen, haar lievelingsdier (op poes Lynx na). Nu, een gele weidemier is maar een fractie van een lieveheersbeestje, heeft veel poten en lange antennes, dus dat zou nog niet simpel worden. Bovendien moet dit onderwerp leven, want een dode mier, dat is echt niet mooi. Ik heb dus nog eerst een tweetal dagen geoefend op pissebedden, eitjes van sleedoornpages en andere makkelijke onderwerpen tot ik het eindelijk durfde.

Het resultaat mag er zijn, ik heb er wel het betalende maar betere Zerene Stacker voor nodig gehad, een zelf gebouwd focusverschuifplatformpje en 65 (!) beelden. En omdat de mier nog leefde moest ik dat in een hels tempo afwerken. Maar het was het waard, en nu weet ik ook meteen waarom Nicoliene zo gek van die beestjes is!