Het is nacht, alle 120 passagiers van het schip, de Plancius, zijn al urenlang onder zeil. Twee collega's, Jonna en Frigga, zitten nog met mij aan de bar. Laphroaig, als ik het mij goed herinner. Het was een lange dag die uit niets dan alle tinten nat-grijs bestond. Zulke dagen op open zee kunnen je afmatten door de zware deining en een gebrek aan afleiding. Toch weerhield iets me ervan al te gaan slapen, het bonken over de golven leek te minderen en hoewel de nacht al flink vorderde begon er geleidelijk het een en ander te glinsteren in elke druppel op het raam. We voeren een sprookjesachtig serene wereld in.

De hele dag had ik nog geen vijf vogels gezien; opeens leek het schip gevolgd te worden door een tiental Noordse Stormvogels. Albatros-achtige oceaanzwervers die perfect zijn aangepast aan het leven op open zee. Ze komen nooit verder landinwaards dan 10 centimeter een rots-richel op. Om daar een ei te leggen en hun jong groot te brengen boven een afgrond naar de kolkende oceaan. Bikkels... 

We stonden op het dek; een camera erbij pakken zou de betovering wellicht verbreken. Op zulke momenten is het voor mij prima om het in te drinken. Niet de whisky, maar de stilte, het licht, de aanwezigheid van reizigers op de open oceaan de tijd te geven om even werkelijk binnen te komen. Zodra ik de camera oppak schakel ik immers over in een andere modus, aanvullende gedachten zijn nodig om wat ik zie om te zetten in wat ik voel. Zonder dat te doen, blijf ik hangen in registreren wat ik zie.