Als het om de Flevopolder gaat, is het niet zo moeilijk om mensen op een vooroordeeltje te betrappen. Ik maak me daar zeker ook schuldig aan. Nu is het voordeel van een vooroordeel dat je ongelooflijk verrast kan worden, in positief opzicht. (Het bijkomende nadeel is dat mijn vooroordelen regelmatig bevestigd worden). Na een opdracht in de Oostvaardersplassen besloot ik nog even een gebied te gaan bekijken waar ik wel eens meer van gehoord had, maar dat ik nog nooit had gezien.

Als ik ergens aankom, begint het meestal te regenen. Zo ook vandaag - maar omdat ik me daardoor maar zelden laat tegenhouden, trok ik het Voorsterbos in. Onderdeel van het Voorsterbos is het Waterloopbos. Een vreemd gebied. Je vindt er namelijk schaalmodellen van waterwerken overal ter wereld. Je wandelt er in anderhalf uur langs alle havensteden van enige betekenis ter wereld. Hoe Hollands kan een bos zijn! 

Vandaag gebeurde iets wat ik maar zelden meemaak: na enige tijd brak de lucht open en werd het bos - en water - verlicht met een magisch soort licht. Dat wierp een sfeer die maar moeilijk te omschrijven is. Het bos kreeg kleur, werd opener en een tikkeltje sprookjesachtig tegelijk.

Ik had de tijd om drie foto's te maken - elk met een belichting van zo'n 10 seconden - toen de wereld zich leek te realiseren dat het misschien een beetje over de top was. We zijn tenslotte wel in de Flevopolder.

Nikon D800 met 24-70mm lens @ f/16 10sec.