Waarnemingen van Roerdompen blijven je bij. Je ziet er zo weinig, dat ze je telkens weer doen verbazen. Mij toch. Ik herinner me nog goed mijn allereerste Roerdomp-waarneming. Ik was al een paar jaar eerder begonnen met vogels kijken, en mijn Lars Jonsson (mijn vogelgids, die het nog steeds doet, al is het in een iets minder nieuwe staat) stond al vrij aardig aangekruist (de toen nationale sport onder de vogelaars, om zoveel mogelijk vogelsoorten gezien te hebben...zou nog steeds gedaan worden naar het schijnt ;-). Maar die ene pagina waar de Roerdomp op stond, bleef maar blank, en ik vreesde al dat ik die prachtige en mysterieuze vogelsoort nooit ging te zien krijgen. Tot ik eens met een groepje vrienden in Frankrijk was, en we ééntje zagen in een rietkraag aan de overkant van een groot meer. De afstand was immens, maar dat kon de pret niet bederven, ik hád hem gezien! Maar het beest fotograferen ging een andere zaak zijn, dat had ik toen al direct door.

Na lang zoeken en rondrijden is het me een paar winters terug uiteindelijk wel gelukt om de Roerdomp voor de lens te krijgen op vrij deftige afstand. Maar deze week zat ik in mijn drijvende schuilhut langs een rietkraag eenden te fotograferen, toen ik plots wat zachtjes hoorde kraken in het riet, vlak naast mijn hut. Een Roerdomp! Ik dacht direct terug aan mijn eerste waarneming jaren geleden, van de Roerdomp in de rietkraag, honderden meters ver. Nu bijna hetzelfde scenario, alleen was de afstand nu iets anders...tussen mijn hut en de Roerdomp was er amper vier meter...Dat is mijn kortste instelafstand op mijn telelens! Heb uiteindelijk bijna een uur oog in oog gestaan (nu ja, gezwommen...) met deze supergecamoufleerde reiger, die grote honger bleek te hebben...(en snap ik wat beter waarom er zoveel visjes zich kwamen verschuilen onder mijn drijvende hut!)