Toen ik laatst een mailtje kreeg dat er in de Latemse meersen een vrij makke Porseleinhoen (of spikkelkip, zoals ze het beestje in de Kempen wel eens noemen) te zien was, heb ik geen moment getwijfeld. Telelens gepakt, hutje in de auto gesmeten, en hop, richting Leievallei! Het was al vrij uitzonderlijk om er zo laat nog eentje te vinden (eigenlijk was de grootste doortrek reeds ver achter de rug), dus had ik de hoop om deze ralachtige nog eens te zien dit jaar al een beetje opgegeven...

Dat dit diertje er zich zo gemakkelijk liet zien door langdurig te fourageren buiten de beschermende moerasvegetatie, maakte het al helemaal speciaal! Ik herinner me levendig de lange lange dagen toen ik een porseleinhoentje achterna zat enkele jaren terug...toen werd ik enkel beloond met heel korte waarnemingen van een schichtig diertje, dat net lang genoeg bleef stilzitten om scherp te stellen, maar dan telkens voor ik de ontspanknop indrukte, wegzoefde...En als ie dan toch even op zijn gemak was, kwam telkens de dominantere Waterral de Porseleinhoen wegjagen. Frustratie alom! Maar goed, het heeft me wel leuke beelden van Waterral opgeleverd...

De jaren nadien was het telkens te nat tijdens de zomer, en stond het waterpeil op de favoriete stopplaatsen dus veel te hoog, waardoor de hoentjes niet open en bloot op de slikrandjes tevoorschijn kwamen. Tot dit najaar, want een recent gecreeërd natuurgebied ind e Latemse meersen, de Westerplas, bood de ideale omstandigheden voor de Porseleinhoentjes én om ze te fotograferen. De Waterrallen waren ook weer present, maar deze keer waren ze iets gastvriendelijker, en waren ze zelfs op verschillende momenten vredig naast mekaar aan het fourageren...

Aangezien ik de Porseleinhoen nog nooit eerder had kunnen fotograferen, probeerde ik al heel vroeg in de hut te kruipen, om geen aandacht te trekken van de vogels. Alsof de Porseleinhoen toch iets had opgemerkt, en al eens wou komen inspecteren wat die nieuwe bult in het moeras betekende, passeerde ie al in de donkere schemering voor de hut! Oef, ik had em toch al gezien...wat soms al de helft van het succes betekent bij dit type beestjes...Het was nog veel te donker om te fotograferen, dacht ik. Maar dat is nog steeds de reflex die ik heb uit het 'natte tijdperk' toen ik nog uitsluitendmet 50 asa diafilm werkte (een film die hééééél veel licht nodig had...). Maar nu zat ik met een digitale reflexcamera voor me, een Nikon D3; die erom bekend staat goeie beelden te maken bij hoge asa-waarden. Toen het beestje besloot wat te pauzeren vlak voor de hut (ik zag eigenlijk enkel wat vage contouren, het was immers een groot half uur voor zonsopgang!), kon ik het niet laten om mijn allereerste Porseleinhoen-foto te maken uiteraard. De D3 op de allerhoogste asa waarde, 25600 asa (slik), de autofocus kon nog net scherpstellen in het donker, een sluitertijd van een seconde en schieten maar. Ok, het zijn geen 'topplaten', maar ik kreeg in de hut nu wel plotseling wat meer te zien op mijn LCD schermpje van mijn camera van het vage gedaante in de schemering, én ze waren scherp, dus ik had al mijn eerste foto's die dag. Hoera alom, maar dan heel stilletjes, het beestje zat immers nog 5 meter voor de hut. En daar is de hoen eigenlijk gans de voormiddag blijven zitten, later dus ook mét wat zonlicht.

Dank aan Peter Van Herp voor de reuzetip!