Een tijdje terug heb ik me ingeschreven in de Belgische Strandwerkgroep, een vereniging die de mariene biologie bestudeert. Een leuke manier om mijn kennis over de zee wat uit te breiden, dacht ik... Mijn verbazing was groot toen ik hun eerste nummertje -De Strandvlo- in mijn bus kreeg. Een lijvig boekje, vol met interessante artikels over beestjes waar ik nog nooit van gehoord had, en telkens van een hoog niveau. Dit kon geen groepje zielsverwanten meer zijn, die samen voor hun tijdverdrijf wat schelpjes op het strand gaan rapen tijdens de zondagnamiddag. Toen ik de aankondiging las van hun jaarlijkse buitenlandse meerdaagse studiereis, wist ik dat dit een unieke kans was om de werkgroep en die specialisten eens te leren kennen!

Door de combinatie van de krokusvakantie en het feit dat er in de streek rond Noord-Frankrijk springtij was, trokken we voor een vijftal dagen naar Normandië. Veel is er niet stilgezeten, behalve dan achter de microscoop...Zodra we telkens op het strand toekwamen, spurtte iedereen naar de laagtijzone om hun specialiteiten te zoeken; mosdiertjes op wrakhout, aangespoelde wieren, anemonen op de rotsen, slakjes in de poelen, schelpen in het zand,... Nadien werd alles keurig gedetermineerd, soms bediscussieerd, opgeschreven, gefotografeerd en bestudeerd onder de microscoop. Letterlijk honderden nieuwe organismen passeerden mijn ogen tijdens de week. Ik kreeg een groot respect voor al dat enthousiasme van de werkgroep en al hun expertise. De veronderstelling dat ik iets kende van de zee en haar leven verdween snel, maar in de plaats is een grote nieuwsgierigheid gegroeid. Ik kijk al vol ongeduld uit naar de volgende Strandwerkgroep-activiteit!

Het extreem lage (en snelle!) tij zorgde ervoor dat talloze beestjes niet op tijd konden meezwemmen of plotseling afgesloten waren door zandbanken en rotsen. Het ideale moment dus voor de strandwerkgroepers om leuke verrassingen te zoeken. Gewapend met emmertje, rugzak vol determinatiegidsen en sterke rug, probeert Siegried hier de wegkruipende schelpjes vlugger af te zijn...

Niet alle soorten konden direct op naam gebracht worden, en werd er grondig overlegd.

Na het avondeten werd nog tot in de vroege uurtjes gedetermineerd, schelpen gekuisd, opgeschreven, bestudeerd, literatuur opgezocht, bewonderd,...

Ook de plaatselijke bevolking wist maar goed genoeg dat er bij dit laag tij wat te rapen valt, en in hun ogen dan vooral héél wat lekkers!

Een aangespoelde Zeekat of Sepia gaf de gelegenheid om de prachtige structuur en tekening op het achterlijf te bewonderen.

Een brokkelster zorgde ook voor enig bekijks en vooral voor heel wat foto-plezier!

Prachtige diertjes en prachtige namen passeerden voor de lens, zoals dit 10mm kleine slakje, die luistert naar de naam Ongevlekt koffieboontje of Trivia arctica.

Het Vulkaantje is een zeepok, behorende tot de orde van de kreeftachtigen. Met de snel heen en weer wuivende rankpoten probeert het Vulkaantje een waterstroom op gang te brengen, waardoor zijn voedsel, plankton, naar zich toe wordt gewerveld.

Zeenaaktslakjes zijn voor de leek bijna onvindbaar (deze twee zijn amper een centimeter groot), maar van dichtbij zijn het heel opmerkelijke diertjes!

De Honingraatworm of Sabellaria leeft in kokers die van zandkorrels gemaakt worden. De korrels worden met slijm aaneen gelijmd. De kokers van deze soort zitten zo dicht bij elkaar, dat ze een geheel gaan vormen. Je krijgt dan een soort rif, die van bovenaf gezien wat weg heeft van een honingraat-structuur.

Ook visjes werden niet vergeten, en onder andere de Groene donderpad en de Dikkopgrondel zijn uitvoerig gefotografeerd.

Dé vondst van de week was beslist dit Kortsnuitzeepaardje, dat gevangen zat in een strandpoel.