Als natuurfotograaf werk ik vaak heel gericht toe naar een bepaalde foto. Er gaat veel tijd vooraf, gebogen over kaarten en lezend in boeken. Met als resultaat dat, eenmaal in het veld, je voorbereiding het geluk een handje helpt. Ik heb niet vaak geluk, althans zo voelt dat wel eens. Meestel moet ik gewoon hard werken om iets voor de lens te krijgen. Maar deze zomer had zelfs ik toch eens een moment van schaamteloos geluk. Teruglopend van een schuilhutje in het Hongaarse Fertö-Hansag Nationaal Park naar onze kampeerplaats, sopte ik over een ondergelopen bospad - hoog water in het moerasbos! Opeens een hoop gespetter en plonzen links, nog geen twee meter van mijn voeten, aan de voet van een oude wilgenboom op de oever van een rietmoeras. Instinctief gaan een paar opties door mijn hoofd: jaren terug ben ik eens zowat op een wild zwijn gaan staan dat op net zo'n plek lag te slapen.

Nog geen tel later schiet het zwijn echter met eekhoorn-elegantie de wilgenboom in. Oke, geen zwijn: slechts in de fabels van Toon Tellegen zitten herten en zwijnen naast eekhoorn in de top van een boom. Op verjaardagsvisite, of briefjes schrijvend die via de wind worden bezorgd. Een prachtige boommarter kijkt me van twee meter afstand een tikkeltje uitdagend aan. Mijn hart bonst in mijn keel, ik durf me niet te bewegen. Ik drink het moment in, bang om de magie te doorbreken. Na een paar minuten (waren het minuten?) van oogcontact laat ik mijn statief - met daarop camera en telelens - langzaam van mijn schouder zakken. Ik loop een paar stappen achteruit om een spannender doorkijkje tussen wat wilgenbladeren door te krijgen: ik zoek meer en meer naar gelaagdheid en onscherpte. Het lukt niet om het statief op de juiste plek te krijgen - en ik besluit om een grote gok te nemen. Nood breekt wet. Uit de hand, in de avondschemering. Met een 600mm lens die nauwelijks te tillen is. Ik stel de ISO-gevoeligheid op de camera bij naar 800, zet de beeldstabilisatie op de lens op maximaal, en reken nergens op. Er zijn momenten die je alleen als herinnering kan bewaren en dit leek er een te zijn.

Terug bij de slaapplaats toch de onweerstaanbare pixel-peeping, tot mijn grote verbazing is de meerderheid van de beelden ragscherp. Natuurlijk zit er wat ruis in; meer dan ik normaal toelaatbaar vind. Maar door het licht en de onscherpte van de blaadjes waardoor ik fotografeerde, geeft het eerder sfeer dan dat het problematisch is. De foto's zijn zonder problemen op groot formaat te gebruiken. Ongelooflijk!