Mosjes, planten, vogels, paddenstoelen, spinnen, vissen, ... ik fotografeer het allemaal even graag. Ik heb echter een haat-liefdeverhouding met zoogdieren. De liefde spreekt voor zich, ze zijn ontzettend aaibaar. Knuffeltjes zijn het, van de Etruskische wimperspitsmuis van 2 gram tot een Wisent van 900 kg!

Maar het fotograferen is geen sinecure. Hier en daar eens een woelmuis of een slapende vleermuis fotograferen lukt elke natuurfotograaf wel. Anders wordt het als je àlle woelmuizen in beeld wil brengen, of alle vleermuizen. De uitdaging (en eindelijk is het woord eens echt op zijn plaats) wordt alleen maar groter als je ook gedragsfoto's wil maken: uitvliegende Rosse vleermuizen, jagende watervleermuizen, gravende blindmuizen, ... Wat begonnen is als het fotograferen van een Aardmuis in een klein studiootje met Hugo Willocx in 1984, groeide uit tot een obsessie om alle inheemse soorten in beeld te brengen. Dat lukte uiteindelijk 15 - 20 jaar later, maar tegelijkertijd groeide frustratie. Niet in het minst omdat ik intussen professioneel natuurfotograaf was geworden. Iedereen was laaiend over mijn beelden, niemand wou ze kopen, op een uitzonderlijk project af en toe na. Zelfs de Europese Unie had geen fotobudget voor de illustraties van haar rode lijst van Europese zoogdieren. Op den duur werd ik de huisfotograaf van alle lokale zoogdierwerkgroepen, maar stond daar slechts zelden iets tegenover, tenzij steeds dezelfde soorten, vos, egel en een vliegende vleermuis (maakt niet uit welke soort, als ie maar vliegt).

Als de passie helemaal weg is, moet je scheiden. Ergernissen zijn geneigd zichzelf op te blazen tot ze onoverkomelijke muren worden. Je moet samen lol maken, en dingen die niet belangrijk genoeg zijn om je te ergeren gewoon vergeten.

We zijn weer samen, de zoogdieren en ik. Zo gaat dat met oude liefdes. Als niemand de beelden wil, maak ik ze voor mezelf en voor ieder die ervan wil genieten op Vilda. En om mezelf wat te stimuleren (ik ben van nature een luie lamzak!) heb ik voor mezelf een weddenschap afgesloten. Sinds juli ben ik er terug aan begonnen, het resultaat zie je hieronder. Voor het einde van 2011 wil ik 100 verschillende soorten Europese zoogdieren hebben gefotografeerd. En niet gewoon op de foto, neen, op een foto waar de passie uit blijkt. Noem het de nieuwe wittebroodsweken. Ik kijk er naar uit om ze weer eens allemaal te zien te krijgen, de schatjes.