Mysterieuze beestjes boeien me wel, ze zijn niet vaak te zien, er is vrij weinig over ze geweten en moeilijk te fotograferen, althans bij ons. De Dwergmeeuw is zo'n soortje. Jaren terug was ik er speciaal voor naar Estland getrokken, met de bedoeling broedkolonies op te zoeken en daar te fotograferen. Ik had nochtans nauwkeurige info van alle grotere kolonies in het land, maar ze bleken allemaal verlaten, vermoedelijk was ik er net te laat. 

Dan maar wachten tot een nieuwe kans zich voordoet...Ze overwinteren hier aan onze kust wel maar komen quasi nooit dichtbij, en zijn dan altijd vliegensvlug weg. Maar dit is het moment wanneer veel Dwergmeeuwen zuidwaarts trekken, en maak je wat meer kans om er te zien. Al jaren trek ik naar een stukje strand waar er altijd Dwergmeeuwen komen rusten. Fotograferen is er niet simpel, want toeristen en loslopende honden zorgen ervoor dat je nooit lang en rustig genoeg de meeuwen kan benaderen. Onlangs had ik echter eindelijk es wat geluk en kon ik met wat moeite wat 'quality time' doorbrengen met deze prachtige meeuwtjes. Daarbij moest ik nauwkeurig nieuwsgierige wandelaars in de gaten houden en ze vriendelijk verzoeken niet te komen 'babbelen' met me (dit komen ze niet elke dag tegen, een fotograaf plat op de buik in het natte zand, lange lens vooruit gericht, kruipspoor in het zand van het sluipen,...dit moeten ze van naderbij bekijken!) zodat ze de meeuwen niet wegjoegen. Na een half uurtje stilletjes sluipen was ik dicht genoeg om foto's te nemen, en kon ik languit genieten van de ontspannen Dwergmeeuwtjes, beslist de mooiste in hun familie! Slapen, poetsen, roepjes,...ik kon zelfs een geringd exemplaar aflezen, uit Finland kwam ie, misschien moet ik het daar eens opzoeken...

Dit was me nog nooit geluk, zo lang en zo dicht bij meeuwen op het strand kunnen liggen.

Tot plots een loslopende hond alles kwam verpesten...grrrr.