Ik ben aan het metselen. Het is eens iets anders. Een bijgebouwtje van mijn huis is gemaakt van betonnen platen en die zijn stilaan aan het inzakken door betonrot. En aangezien ik een lichte aversie heb voor dat grijze materiaal maak ik een nieuw muurtje in baksteen.

Het is wat scheef, en de voegen zijn wisselend van dikte. Kan ook niet anders, ik moet het doen met de afbraakproducten van een andere muur en daar zitten maar liefst 8 verschillende soorten bakstenen in. Korte vierkante, brede platte, kleine rechthoekige... Het houdt niet op. Dus gooi ik alles maar een beetje op elkaar met wat kalktras tussen. Het zal wel blijven staan zeker? De andere muur was gemetst met gewone grond, zonder kalk, zonder iets. Gewoon grond.

Mijn schoonvader was laatst op bezoek, hij bekeek mijn muurtje met de nodige minachting. "Een beetje scheef hier en daar". Alsof ik dat zelf niet zag. Nu, het is een erg lieve man maar op dat vlak een pietje precies. Want even later begon hij het voegwerk te beschrijven van het nieuwe huis naast zijn woning. "De perfecte voeg, en hij loopt het hele huis rond, op dezelfde hoogte, fantastisch!" riep hij uit.

Vol verbazing heb ik dat aangehoord. Enthousiast worden over een voeg? Kan dat? Een voeg als perfect omschrijven? Ik wil hier zeker niet het ambacht van de voeger minimaliseren. Maar ik word verder ook niet warm van verlichtingsarmaturen, stofjes, deurklinken, stoelen, broeken, schoenen, skikledij, beeldschermen, auto's, gsm's.. Ik kan onder de indruk zijn van de functionaliteit, maar wild worden van design, neen, nog nooit gehad. Ik voelde me een tijd lang gehandicapt, verstoken van zoveel schoonheid. Als ik zou kunnen genieten van prachtig voegwerk, wat een wereld zou voor me opengaan!

Maar recent heb ik begrepen waarom me dat nooit zal lukken. Waarom ik een voeg noch een wagen noch een schoen de perfectie zal kunnen noemen. In tegenstelling tot de meeste mensen krijg ik met grote regelmaat echte perfectie te zien, perfectie die van zo'n andere orde is dat ze onvergelijkbaar is met wat wij kunnen maken, ook al heet je Philippe Starck. Design die hand in hand gaat met een ultieme functionaliteit. En dikwijls zo klein verpakt dat het een bijzonder oog en geduld vraagt om het te kunnen zien. Vlinders, korstmossen, bloempjes, een miljoenpoot, een pimpelmees, ... Neem nu deze vlinder, iIn een tiende van een gram zit, in een kleurrijke structuurrijke verpakking, een mekaniekje dat zelf zijn voedsel zoekt, met temperatuursensoren, een neusje, ogen met duizenden facetjes, vier vleugels die onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen. Het is ongelooflijk allemaal. Als je als natuurfotograaf het voorrecht hebt hier uren per dag te kunnen naar turen, moet je begrijpen dat wij niet warm meer kunnen worden van een voeg of citroenpers.