Altijd al willen weten hoe het leven van een freelance natuurfotograaf er écht uitziet? Het is niet wat je denkt. Het bestaat vooral uit het verplaatsen van zware voorwerpen. En dat behoeft misschien wat uitleg. Aan ons huis hebben wij twee schuren. Eén voor de fietsen en mijn werkbank, waar ik veel tijd doorbreng met het maken van allerhande oplossingen om een bepaald fotografisch probleem op te lossen. Zoals het fotograferen van spechten op 15 meter hoogte in een beukenbos met een speciale hangende constructie welke ik via katrollen kon optakelen om langzaam op de juiste hoogte te kunnen komen. Of een drijvende schuilhut met 120 kilo draagvermogen die ook nog eens achter een ranke kayak verplaatsbaar moest zijn. Op 2.500 kilometer van huis. (80 kilo laadvermogen moest voldoende zijn, maar ik had het prototype van mijn reisgezel gezien en verwachtte op enig moment wat meer op mijn vlotje te moeten vastsjorren ;-) - het was uiteindelijk niet nodig en Rollin's constructie had uiteindelijk nog een beduidend betere aquadynamica ook...).

De tweede schuur is voor de opslag van al die spullen. Er heeft zich in de laatste jaren een verzameling artefacten opgebouwd waar ik een klein museum mee kan starten. Stukken schuilhut van een door jonge koeien volledig uiteengereten constructie: herinneringen aan een vossenproject van enkele jaren terug. Witte, zwarte en grijze schermen om geimproviseerde studio's mee op te bouwen. En nog zo'n duizend-en-één dingetjes waar ik 'ooit nog eens iets mee wil' en er tot groot ongenoegen van mijn vrouw voor zorgen dat schuur 2 volstrekt ontoegankelijk is geworden. Wat wel weer goed is voor de nestjes Franse Veldwespen die zich achterin gevestigd hebben.

Het totaal aan materiaal dat meegaat op een reis met een duidelijk doel kan al snel oplopen tot zo'n 15 zware tassen en koffers. Maar een klein deel daarvan is fotomateriaal (nog altijd neem ik relatief veel materiaal mee, waaronder een volledige set studioflitsers a 600 wattseconde per lamp en 4 tot 8 lampstatieven) - je kunt immers niet weten of er onderweg nog een hunebed gefotografeerd moet worden. Om af en toe wat accu's te kunnen opladen, een sensor schoon te maken, of terug te kunnen vallen op reserve camerabody's en lenzen. Van echt cruciale onderdelen gaan minstens twee exemplaren mee. Zoals kabeltjes om een flitser op enige afstand van een camerabody te kunnen gebruiken. Of oplaadapparaten: de zwakste schakel in de digitale fotografie van tegenwoordig. Geen stroom betekent geen foto's en ik heb al één keer vaker dan mij lief is mijn batterij moeten rantsoeneren door nog maar bij uitzondering af te drukken en het schermpje achterop de camera in het geheel niet meer te gebruiken. En pas dán merk je hoe afhankelijk je daarvan geworden bent als de losse lichtmeter nog ergens in een andere tas is achtergebleven...

Loopt dat dan niet enorm in de papieren, vraag je je wellicht af. Wel, ja en nee. Ik schep er meer en meer een genoegen in om op allerlei beurzen, rommelmarkten en andere opruimmomenten precies die dingen op de kop te tikken die mij van pas komen. Zoals een verzameling van die stevige aluminium koffertjes. Voor een euro het stuk kon ik me er toch geen buil aan vallen en nu beschermen ze de kostbare dingetjes die ik eraan heb toevertrouwd. Alle laders van de camera's netjes bij elkaar, net als het assortiment kabeltjes dat ervoor nodig is om ze allemaal te kunnen gebruiken.

Toch werk ik het liefst met klein en licht materiaal. Omdat, ongeacht hoeveel spullen je meebrengt, je uiteindelijk toch maar met één camera en één lens tegelijk kunt werken. Het materiaal dient misschien wel uitsluitend om het gevoel te hebben op elke situatie voorbereid te zijn.

 

 

 

 

 

 

Veldwerk in de Donaudelta. Veel zware koffers, kratten, tassen
op een klein eilandje in het grootste moerasgebied van Europa.

 

 

 

Om een hunebed te fotograferen kan het handig zijn om
wat extra licht mee te brengen.