Het is al een tijdje stil op mijn blog. Mensen die me wat volgen vragen zich af wanneer ik eindelijk eens boven water kom. Letterlijk dan. Ik heb een oude liefde terug opgepikt.

Toen ik studeerde in Gent, heb ik me eens een jaar ingeschreven in een duikclub. Al snel werd duidelijk dat de financiële draagkracht er niet was om het lang vol te houden. Dat is nu, 25 jaar later, gelukkig iets verbeterd. De mensen van duikclub Gobio in Geraardsbergen leidden me op, en intussen mag ik me Cmas 3-sterduiker noemen. De diploma's Duiker-hulpverlender en Gevorderd nitroxduiker hangen intussen ook ingekaderd aan de muur. Dat vraagt allemaal wat tijd en het fotograferen is daardoor blijven liggen.

Of niet?

Ik kan het niet laten, en neem dus onder water ook een fototoestel en Gopro mee. Dikwijls is de kwaliteit niet voldoende voor Vilda, maar ik amuseer me er wel mee.

Een eerste hoogtepunt waren de Zeehonden van het eiland Lundy

Iets wat ik al snel merkte, is dat het leven onder het wateroppervlak sterk verschilt van dat van boven water. Dieren zijn veel minder angstig. Ze komen zelfs kijken! Je komt echt in een andere wereld terecht, alsof je door het konijnenhol in Wonderland bent terechtgekomen.

Het werd nog beter in Noorwegen, waar ik een poging deed om Orca's te zien te krijgen. Tip: zet deze video in HD en full screen ;)

Het is nu bijna een jaar geleden, maar nog steeds loop ik met een brede grijns rond. Dit zijn dingen die je eigenlijk niet hoort mee te maken. Dingen als dit zijn voorbehouden aan de ploeg van sir David Attenborough. Dat het water maar een paar graden warm is, de lucht nog een stuk kouder, je zeeziek bent,... dat doet er op dat moment allemaal niet meer toe.

Intussen zoek ik zoveel ik kan die wereld op, het hoeven niet steeds walvissen te zijn die mijn lens passeren, ook dwergpijlinktvissen en harige porceleinkrabbetjes vind ik geweldig. Maar daarover later meer.