De afgelopen zomer trokken we door Noorwegen. Je kan er eindeloos zwerven door uitgestrekte, lege gebieden. Nooit meer slapen, van Hermans, nog ergens vaag in het achterhoofd. Eén van de gebieden die we dolgraag eens zouden bekijken waren de Lofoten; een bergketen die onder water is komen te staan. Eilanden die bijna loodrecht uit zee oprijzen. Spitse toppen, doorsneden door fjorden. Het romantische beeld klopt helemaal, als je de drukke weg met de eindeloze karavaan van camperbussen en caravans kunt wegdenken.

In de beginjaren van mijn fotografie (dat is alweer 20 jaar geleden, waar blijft de tijd!?) kon ik ademloos kijken naar de landschapsbeelden van Galen Rowell. Een filosofisch ingestelde Amerikaanse fotograaf met een groot talent om de kleuren in landschappen te maximaliseren, door te zoeken naar contrasten. Tussen bodem en lucht, tussen horizontaal en verticaal, tussen kleuren en texturen. Mijn bewondering voor mensen met zo'n talent is nooit afgenomen. Nog altijd heb ik het gevoel dat niveau nooit te zullen evenaren. Maar zolang ik plezier kan hebben in het zoeken naar het ultieme beeld, en in die zoektocht op mooie plekken kan belanden, hoort niemand mij klagen.

Lofoten, Noorwegen

Storm teistert vegetatie

Lofoten, Noorwegen

Middernachtzon over het eiland Röst

Lofoten, Noorwegen

Wolken voeden waterval

Lofoten, Noorwegen