Ik fotografeer tegenwoordig minder dan ik zou willen, en dat is aan mijn blog te merken. De na-effecten van een verbouwing met een omgeploegde tuin, het rechthouden van Vilda, een boek schrijven, lesgeven bij Inverde,... Bovendien is de drang wat minder dan vroeger, hoe meer natuurfotografen er zijn, hoe minder zin ik heb om in de rij te staan in het Hallerbos, uitvliegende vleermuizen of vlinders in kalkgraslanden. Ik zoek daarom naar een invalshoek die wat unieker is, gewoon omdat ik daar voor mezelf meer voldoening uit haal. Het ultrakleine is op verschillende manieren een dankbaar onderwerp. Het fotograferen van onderwerpen van een millimeter of kleiner is een zeer technische bezigheid en dat ligt me wel. Bovendien krijg ik op die manier dingen te zien die je op een andere manier niet kan waarnemen met die scherptediepte.

Een soort die al lang op de verlanglijst staat is de watervlo. Ik heb vroeger wel al pogingen ondernomen, maar de dieren zijn klein en beweeglijk. Nu ik de extreme macrofotografie wat onder de knie krijg, leek het tijd voor een nieuwe poging. Toen ik een excursie leidde in het Wetshoekreservaat en een wolk watervlootjes zag zwemmen in een poel heb ik er meteen meegenomen en de dag nadien mochten ze op de foto. Dit is het resultaat.

Watervlooien zijn spectaculair speciale beestjes. Om te beginnen zijn het bijna uitsluitend dames, die onbevrucht eieren leggen waar uiteraard terug dochters uitkomen. Door het omslachtige gebalts en gepaar over te slaan kunnen ze zich zo snel voortplanten dat ze algenbloei kunnen tegenhouden. Tenminste, als er niet teveen voedingsstoffen in het water zitten. Op het einde van het seizoen, als de winter eraan komt, worden er toch mannetjes geboren. Er wordt gepaard en de eitjes die dan worden gelegd worden duur-eieren genoemd. Die term mag je letterlijk nemen: de eieren kunnen meer dan 100 jaar overleven in de bodem! De eitjes kan je bij volwassen wijfjes zien zitten onder het doorzichtige schild.

Verder zal het je wellicht verrassen, maar watervlooien zijn kreeftjes. Veel eten is er niet aan natuurlijk. Er zijn heel wat inheemse soorten, waaronder een grappig ronde soort. Deze balanceert zelfs een algje op zijn hoofd, speciaal voor de foto!

Verder kwam ik nog een aantal grappige soorten tegen, die wil ik je niet onthouden. Van boven naar onder een watermijt, een eenoogkreeftje en de voortplantingsorgaantjes van een kranswier.