Ik beken, ik bezondig mij er in ruime mate aan: het projecteren van menselijke emoties en interpretaties op dieren in de natuur. Ik weet het wel, ik ben niet de enige - het schijnt een tamelijk wijdverspreid menselijk trekje te zijn. Het uit zich soms op extreme manieren, soms blijft het echter bij een relatief onschuldige knipoog. Het volgende beeld fotografeerde ik enkele dagen geleden in Duitsland. In ecologische context is het tamelijk betekenisloos, maar in onze menselijke geest - de mijne althans - wordt het een verhaal. Een metafoor, een humoristische inslag.

Het gezinnetje, bestaande uit beide ouders en twee gezonde jongen, volgde ik al enkele dagen van 's ochtends tot 's avonds. Dan raakte ik ze kwijt in de massa van tienduizenden kraanvogels die vertrokken naar de uitgestrekte hoogvenen waar ze in de veilige nabijheid van water de nacht doorbrengen. Maar net als mensen zijn ook dieren vaak gewoontedieren. Eenmaal een maisakker met flink wat oogstresten gevonden keren ze er de volgende dag graag terug: het scheelt zoeken en zolang de akker voldoende opbrengt is er geen reden om te veranderen. Niets menselijks is dieren vreemd.

Op een gegeven moment moet echter de inwendige klok het signaal voor vertrek hebben ingeluid: de wintergebieden in Zuid-Frankrijk en Spanje lonken. Op weg.

Kraanvogels op trek