De laatste tien jaar heb ik veel tijd doorgebracht op Het Groene Eiland (the Emerald Isle - dat klinkt al beter!). Ierland heeft een plekje in mijn hart dat eigenlijk niet zo vanzelfsprekend is. De biodiversiteit van Ierland loopt nu eenmaal wat achter op die van het vasteland van Europa: het is tenslotte een eiland en elke eilandbiogeograaf weet dat hoe verder een eiland is verwijderd van 'mainland' hoe soortenarmer het is. Gelukkig maakt de grootte van Ierland iets goed. Want elke eilandbiogeograaf weet óók dat hoe groter een eiland is, hoe meer soorten planten en dieren het kan herbergen. Op het Ierse eiland leven geen slangen. Als er een specht wordt gezien, komen vogelaars van heide en verre om te kijken. Het is, kortom, een wonderlijke plek. 

Komende zomer, van 7 tot en met 11 juni, trek ik op met de bevlogen mensen van BirdWatch Ireland om een bijzondere samenwerking vorm te geven: een cursus natuurfotografie voor gevorderde liefhebbers, op het prachtige Cape Clear Island. Toen ik daar eerder kwam, was de wereld nog heel anders. Niet meer plat, maar we fotografeerden nog op diafilm! Waaaaay back in the old days...Ik popel om te zien hoe de nieuwe digitale sensors omgaan met het geweldige licht en de subtiele kleuren van Cape Clear. Hoe autofocus het makkelijker maakt om vliegende papegaaiduikers of jan-van-genten in beeld te houden. Maar het meest nog om in gezelschap van oude Ierse - en misschien wel nieuwe Nederlandse - vrienden tijd door te brengen op zo'n mooie locatie. Je bent als lezer van mijn blog van harte welkom om mee te gaan.

Heb je belangstelling, wil je je fotografische techniek verder fijnslijpen? Meer informatie vind je op mijn persoonlijke site, of op de Vilda Facebook pagina.

 

 

 

'The making of' Kasteelruïne, Cape Clear Island

Vanuit de Bird Observatory, waar we een week lang verbleven, gaan paden en wegen alle kanten uit. Het is een knooppunt, gelegen bij het bruisende hart van Cape Clear Island - de haven. Terwijl we na een uitgesproken regenachtige velddag een pannetje linzen kookten, begon de wolkenlucht open te breken. Een oogverblindend mooie lichtstraal speelde met de kustlijn, die vanuit het raam zichtbaar was. Eerder die dag liepen we langs een konijnenpad langs een prachtig grillig stukje kust, waar een ruine precies op de juiste plek boven een kleine inham was neergezet. Vooruitziend gedaan! Terwijl het eten juist klaar was, slingerde ik mijn rugzak om en statief over de schouder. In gestrekte draf in een zo recht mogelijke lijn op mijn doel af. Die directe benadering kan soms goed werken, maar in dit geval ging de route door een mijnenveld van lage stekelstruiken (Gaspeldoorn, of Gorse in het Angelsaksisch). Kenners kennen die soort als venijnig stekelig. Bijkomend probleem was dat de lage struiken de bodem eronder aan het oog onttrokken. Die was ondermijnd door een overijverige populatie konijnen. Haastige spoed, gaspeldoorn en konijnen zorgden ervoor dat ik tot driemaal toe voorover in de gaspeldoorn dook, onderweg naar het uitzichtpunt.

De paar kilometer duurden langer dan voorzien, maar ik kon de laatste paar seconden van het mooiste licht nog juist meepakken. De rode avondzon lichtte de natte rotsen op. De blauwe zee kolkte eronder. En de toren overzag het allemaal. De kracht van de elementen zit er voor mijn gevoel helemaal in. 

Enkele uren later, na terugkomst, moesten de doorns overal uit mijn lichaam getrokken worden. Maar laat je door dit verhaal niet ontmoedigen...