IJsberen

Het lijkt wel een verslaving te worden, de drang om in het hoge noorden te vertoeven. Mij hoef je al lang niet meer te overtuigen, het noorden is een magische bestemming, vol pure schoonheid, eenvoud, rust, ademruimte, en een relatieve rijkdom aan arctische soorten die tot de verbeelding spreken. Na de zoektochten naar oa. poolvossen in IJsland, sneeuwuilen in Canada, muskusossen in Noorwegen,...werd het tijd om grenzen te verleggen. Grenzen in noorderbreedtes welteverstaan. Op naar 78° noord, naar de koude kusten en spitse bergen van Svalbard!

Het heeft even geduurd, want bestemmingen als deze zijn niet zo evident, en vergen wel enige voorbereiding. Maar goed, half juni was het zover, we landden met een groepje van vier op de kleine luchthaven van de grootste nederzetting op Spitsbergen, Longyearbyen, midden in de nacht: nog superhelder (middernachtzon!), koud (-5°C), superstil, zuivere lucht en een adembenemend uitzicht op de nog grotendeels besneeuwde Isfjord. Eindelijk dacht ik direct bij mezelf! Dit wordt vast een lange reeks van terugkomen en gaan.

Ik zal verslagjes brengen in deeltjes, want het verhaal is veel te lang en ik kan er nog uren over navertellen ;-) Omdat we hier in het koninkrijk van de IJsbeer zijn, leek het me wel gepast om met deze uit de kluiten gewassen teddybeer te beginnen! Tijdens onze trip hadden we het geluk ons te kunnen begeven naar een fjord, ver in het noorden, waar in de voorbije zomer een dode Gewone vinvis is aangespoeld. Vastgeraakt in het ijs, en goed bewaard in de winterse ijskast, bleek het kadaver nog 'vrij vers' te zijn (smaken verschillen, en toen wij te dicht in de buurt kwamen, werden wij toch wel bedwelmd door de rotte dampende walmen van de walvisblubber...) en voorzag de passerende IJsberen voor een rijkelijk gedekte tafel. Tientallen Grote burgemeesters en een Ivoormeeuw probeerden uiteraard ook een stukje mee te gritsen. Vermoedelijk hingen er een twintigtal IJsberen rond in de fjord, en zag je overal sporen en slaapputjes. Enkele moeder-IJsberen met hun 'Knut' bleven ook rondhangen, wat een vertederen zicht was. Op deze manieren leerden de jongen echter geen jachttechnieken aan van de moeder. Dit is echter essentieel in hun opgroeifase om te kunnen overleven in deze barre wereld, waar kadootjes als deze vinvis maar heel schaars aangeboden worden...

Een magische eerste ontmoeting met dit prachtige dier, die toch niet zo wit bleek te zijn als in de boekjes staat! 

Tot binnenkort voor volgend verslagje!

(Foto's genomen met Nikon D3x, D300s, 16-35, 200-400 en 600mm)